شرح حدیث 3

قالَ عَلِیٌّ اَمیرالمُؤمِنینَ عَلَیهِ السَّلامُ:

 اَلتَّقَرُّبُ اِلَی اللهِ تَعالی بِمَسأَلَتِه وَ اِلَی النّاسِ بِتَرکِها[1]

 

ترجمه حدیث: حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند:

تقرّب به خدا پیدا کردن و به او نزدیک­تر شدن، به درخواست کردن از او وابسته بوده و تقرّب به مردم، به این­که ازمردم درخواستی نکند.

 

به نقل از حاج اقا مجتبی تهرانی (ره): در روایات داریم: اعمالی باعث تقرّب و نزدیکی انسان به خداوند می­شود که سرآمد آن­ها اطاعت از خداوند، انجام فرامین الهی و انجام واجبات، ترک محرمات، آلوده نشدن انسان به معصیت که تعبیر به ورع می­شود و از لحاظ بیرونی و درونی اخلاص در عمل و نیّت و... است.

 در این روایت حضرت علی علیه السلام می­فرمایند: درخواست و دعا کردن از خداوند باعث قرب به خداوند و نزدیکی انسان به او می­شود. یک وقت انسان از خداوند درخواست قرب می­کند که از حاجت­ها بوده و خوب است ولی در این جا مسأله بالاتر است، که انسان همه چیز خود را اعمّ از مادی و معنوی، دنیایی و آخرتی را از خداوند بخواهد. همین درخواست، موجب نزدیکی او به خداوند می­شود و خداوند به او آبرو داده و آبروی بیش­تری کسب خواهد کرد.

 در مقابل اگر می خواهی پیش مردم آبرو پیدا کنی، از آنان خواسته و درخواستی نداشته باش، زیرا همین که به مردم رو بیندازی، آبرویت از دست می­رود، زیرا مردم فقط یک وسیله هستند و این وسیله زمانی قابل استفاده است که صاحب وسایل یعنی خداوند بخواهد و تا خداوند چیزی را نخواهد هیچ حرکتی انجام نمی­شود. پس فقط درخواست از خداوند است که باعث رسیدن انسان به مقصود و افزایش آبروی او می­گردد.

 انسان بداند که هیچ دعایی نزد خداوند رد نمی­شود، زیرا خداوند آن درخواست را اجابت می­کند و اگر به صلاح او نباشد، چیز دیگری که خیر او می­باشد به جای آن عنایت می­فرماید؛ البتّه انسان باید موانع استجابت دعا مانند گناه و... را برطرف نماید.