سوره مبارکه همزه

بسم الله الرحمن الرحیم

1) وای بر هر عیبجوی مسخره کننده ای

2) همان کس که مال فراوانی جمع آوری و شماره کرده (بی آنکه مشروع و نامشروع آن را حساب کند)

3) او گمان می کند که اموالش او را جاودانه می سازد

4) چنین نیست که می پندارد، بزودی در (حطمه) [= آتشی خردکننده] پرتاب می شود

5) و تو چه می دانی (حطمه) چیست؟

6) آتش برافروخته الهی است

7) آتشی که از دلها سرمی زند

8) این آتش بر آنها فروبسته شده

9) این در حالى است که آنان در ستون هایى بسیار دراز به بند کشیده شده اند

همز و لمز : هر دو در حقیقت به یک معنا هستند و آن عیبگویی و عیبجویی و به دنبال بیان نقص دیگران بودن است.با این تفاوت که همز در غیاب فرد صورت میگرد و لمز شدت اثرش بیشتر و کوبنده تر است و در مقابل فرد انجام میشود.

مال : آنچه که انسان جمع میکند.

نبذ: دور انداختن

حطمه: حیثیت و شانیت چیزی را زائل کردن و از حالت مطلوب دور کردن را میگویند چه معنوی چه مادی.

یکسری انسان ها هستند مال جمع میکنند و گمان میکنند که این اندوختن مال سبب جاودانی آنان میشود؛جمع مال آنان به گونه اییست که احساس تعلق خاطر و وابستگی به آن مال دارند و حاضر به انفاق آن نیستند.افرادی که حب دنیا دارند و گمان میکنند در این سرا جاودانه اند دچار این فعل میشوند.

فعل همز و لمز ناشی از باور بی نیاز بودن است. 

فردی که دارای فعل همز و لمز است سبب تخریب دیگران و سوزاندن قلب ایشان میشود،او به واسطه مالش در درونش دچار کبر است و به دیگران فخر فروشی میکند.

اخوت و برادری بین برادران دینی باعث میشود بین خودشان و بقیه فاصله و اختلاف حس نکنند و این مانع از عیبجویی میشود.

کسی که از دیگران عیب جویی میکند و عیب آنان را بزرگ می انگارد قطع به یقین خودش همان عیب را دارد اما چشمانش نسبت به آن بسته هستند ، انسان باید بداند تا زمانی که به عیوب خود واقف نشده اجازه ندارد از دیگران عیب جویی کند.اول باید به خودمان نگاه کنیم بعد به دیگران.

کسی که حب دنیا دارد نمیتواند از دیگران انتقاد کند چرا که این انتقاد به غیبت منجر میشود...

حطمه آتشی ست که باطن را میسوزاند ؛دل را میسوزاند؛ کسانی که به واسطه جمع مال دچار همز و لمز شدند و باعث دل سوختن دل دیگران شدند با آتشی که سوزاننده دلهاشان است مجازات میشوند و هیچ راه فراری از این عذاب نیست.

حواسمان باشد دهان به عیبگویی باز نکنیم تا زمانیکه از عیبهای خودمان بی خبریم ...همه چیز باید اول از خودمان شروع شود...بین خودمان و دیگران فاصله و برتری قرار ندهیم این امر باعث ایجاد اخوت و مودت میشود...وقتی نگاه در جامعه به سمتی پیش رود که همه کسانی که اطراف من هستند برادران من هستند آن هنگام خیلی از گناهان مثل حسادت مثل غیبت مثل تکبر و تهمت و دروغ خود به خود ریشه اش سوزانده میشود.

یادمان باشد برخی حرف ها "دل" را میسوزاند مصداق عاملین به همز و لمز نباشیم...

یادمان باشد کسی که  غیبت میکند از ولایت خدا خارج میشود و به ولایت شیطان داخل میشود.

خدایا عیب های خودمان را بر ما آشکار کن...